Radosław Sikorski – w tym szaleństwie jest metoda?

MARTA MAKOWSKA

W życiu nie liczy się tylko co się mówi, ale też ważne jest JAK się to mówi i KIEDY. Polski Minister Spraw Zagranicznych tuż przed finiszem sześciomiesięcznego przewodnictwa Radzie Unii Europejskiej – stanowiącego sprawdzian naszych kompetencji koordynacyjnych i administracyjnych – uderzył z impetem w najczulszy punkt Europejczyków (odpowiedzialność), w okolicznościach najbardziej ku temu odpowiednich (Berlin, przeddzień kluczowego dla wychodzenia z kryzysu Euro szczytu). 

1. Minister lubi ciekawe opowieści

Przy pisaniu swoich przemówień Sikorski korzysta z pomocy specjalistów. Jego wystąpienia zazwyczaj okraszone są ciekawymi anegdotkami, metaforami, czy porównaniami. 28 listopada w Berlinie Minister odwołał się do spuścizny Kanta, niemieckiego filozofa, którego „studiował” podczas nauki na Uniwersytecie Oksfordzkim. W umiejętny sposób w kilkuminutowej wypowiedzi poruszył najważniejsze zagadnienia dla Europy ostatnich dwóch dekad: rozpad Jugosławii, pęknięcie bańki spekulacyjnej i kryzys bankowy, i wreszcie narastający kryzys zaufania politycznego prowadzący do problemów w strefie Euro.

2. Teraz Polska

Co ważne, Sikorski zwrócił w poniedziałek oczy Europy na Polskę, co może nie zostało dostrzeżone przez głosy krytyki ze strony zatrwożonych o suwerenność kraju obywateli. Karcąc „starą Europę” za błędy i lekkomyślność wskazuje na szereg ekonomicznych korzyści wynikających z rozszerzenia Unii dla wszystkich jej członków. Ma prawo przemawiać ex catedra, skoro premier jego kraju właśnie ogłosił w Sejmie szereg cięć budżetowych i planowanych reform zmierzających do powstrzymania skutków ogólnoeuropejskiego kryzysu.

3. 17, ale nie plus 10

Strefa Euro liczy 17 państw, które obecnie stanowią swego rodzaju „Unię w Unii”. Poza nią znajduje się 10 krajów o różnym poziomie rozwoju gospodarczego, które niekoniecznie chcą być wrzucane do przysłowiowego „jednego worka”. Sikorski wyprzedził decydentów z innych państw, nie pozostawiając złudzeń, że Polska chce aspirować do gracza pierwszej ligi. Mając opinię jednego z najbardziej „euro-optymistycznych” społeczeństw starego kontynentu, konsekwentnie pracując nad poprawą stosunków zarówno na swojej zachodniej, jak i wschodniej granicy, Polska ma potencjał, żeby raz na zawsze „stracić szansę by siedzieć cicho”.

4. Konstruktywna krytyka

(…) stoimy przed wyborem, czy chcemy być prawdziwą federacją, czy też nie. Jeżeli ponowna nacjonalizacja lub rozpad są nie do zaakceptowania, pozostaje nam tylko jedna możliwość: sprawienie, by Europą w końcu można było rządzić, a co za tym idzie, doprowadzenie z czasem do Europy bardziej wiarygodnej – takie ultimatum stawia w Berlinie Sikorski. Nie posługując się tzw. „pustosłowiem”, wymienia szereg działań, które w jego mniemaniu maja być remedium na obecne problemy, ale wymagają solidarności i przełknięcia narodowych dum: Europejski Bank Centralny powinien stać się bankiem centralnym z prawdziwego zdarzenia, pożyczkodawcą ostatniej szansy, który podtrzymuje wiarygodność całej strefy euro.

Chwaląc tzw. „sześciopak” (pakiet sześciu aktów legislacyjnych dotyczących zarządzania gospodarczego w UE) wskazuje pożądany kierunek zmian – większa integracja i kontrola paneuropejska budżetów państw. Sugeruje wzmocnienie Komisji Europejskiej, co nie jest pierwszym tego typu głosem w międzynarodowej dyskusji.

5. Apel, który przewraca nasz świat do góry nogami

Polskie media namiętnie cytowały w poniedziałek najodważniejszą (z punktu widzenia opinii publicznej) tezę Ministra: Zapewne jestem pierwszym w historii ministrem spraw zagranicznych Polski, który to powie: Mniej zaczynam  obawiać się niemieckiej potęgi niż niemieckiej bezczynności.

Tym samym, Minister Sikorski wstąpił na ścieżkę, z której nie przystoi się mu już wycofać. Musi udowodnić swoim rodakom, że polityka prowadzonego przez siebie resortu ma na celu interes Polski oraz, że interes ten jest zbieżny z interesami całej Europy (w tym Niemiec). Opozycja, po tak odważnym wystąpieniu ministra, nie przepuści szansy, żeby wytknąć mu każde jego potknięcie, wykorzystując dodatkowo sprzyjające okoliczności zewnętrzne, a w efekcie może podważyć jego wiarygodność.

A premier, cóż, zawsze będzie mógł się odciąć od polityki członka swojego gabinetu i w sukurs za Januszem Palikotem stwierdzić, że: Ten człowiek jest jakiś dziki, czasami sprawia wrażenie, że jest uzależniony od narkotyków, zwyczajnie naćpany .

Panie ministrze, czekamy na styczniowe expose poświęcone kierunkom polskiej polityki zagranicznej na najbliższe 4 lata.